We zijn als mensen de afgelopen decennia meer en meer individualistisch gaan leven. Dat is mijn inziens ook een belangrijke rede dat steeds meer mensen het lastig vinden om te bepalen wie ze zijn en waar ze voor staan. In bijvoorbeeld de Indianen cultuur ging het niet zozeer om het individu, maar om het collectief, om de groep, om de stam waarin je leefde. De stam waarin je opgroeide had een bepaalde cultuur, een manier van samenleven en met elkaar omgaan. Je stond er niet alleen voor, iedereen werkte samen. Samen kon er namelijk veel meer worden bereikt, zoals het jagen op bizons. Dat wordt in je eentje toch verrekte lastig 😉
Het grote voordeel van het samenleven was de verbondenheid die er met elkaar was, in goede en minder goede tijden stond je er voor elkaar. Er werd samen gelachen en er werd samen gehuild. Wanneer je niet lekker in je vel stak was er altijd wel iemand in de buurt voor een luisterend oor, een knuffel of een schouder om op te huilen. In onze huidige samenleving is dit niet meer vanzelfsprekend. Omdat we meer op ons zelf zijn, lopen we ook langer door met onze problemen. Er is namelijk niet altijd iemand in je buurt die tijd voor je heeft en die jij ook nog eens vertrouwt met je problemen.
We voelen ons vaak minder verbonden met de mensen om ons heen. Onze familie, de buurt, op het werk, op de vereniging enz. Terwijl verbondenheid een ontzettend krachtige energie met zich mee draagt. Denk maar eens terug hoe het was om in een geweldig team zitten, samen doelen te bereiken, samen moeilijke situaties te overkomen door elkaar te accepteren en samen te werken. Door de verbondenheid binnen het team leg je een fundament neer, waardoor je als team ook de zwaarste storm aan kunt.
Om in voetbaltermen te spreken, "11 geweldige voetballers maakt nog geen geweldig team!"
Het mooiste voorbeeld vind ik zelf het Deense nationale voetbal elftal dat in 1992 Europees kampioen werd. Zij mochten eigenlijk niet mee doen, want hadden zich niet gekwalificeerd, maar mochten invallen aangezien Joegoslavië niet mee deed vanwege de oorlog daar. Nagenoeg alle Deense voetballers braken hun vakantie af, toen ze hoorde dat ze toch mochten mee doen aan het EK. Het Deense team had geen grote sterren, maar het collectief van het team was enorm. Ze gingen voor elkaar door het vuur en zorgde ervoor dat ze Europees kampioen werden in 1992.
Zeker in de huidige tijd is het mijn inziens essentieel dat we streven naar verbondenheid met elkaar. Ondanks dat we het vaak best wel een beetje eng vinden om ons kwetsbaar op te stellen, ligt hier een enorme kans voor elk mens. Ga eens echt met mensen in gesprek.
Juist nu, nu het er op lijkt dat er een tweedeling in de samenleving aan het ontstaan is tussen gevaccineerde en ongevaccineerde personen, terwijl we allemaal wel mens blijven. Angst is zeker nu een slechte raadgever! Ga het gesprek aan in plaats van direct te oordelen.
Wat beweegt iemand om het wel of juist niet te doen. Dan kom je namelijk meer te weten over de mens achter de "(on)gevaccineerde". En precies dit soort gesprekken leiden tot verbondenheid en een sterker fundament binnen familie, de buurt, school, werk, sportvereniging enz.
Ieder mens heeft zijn eigen verhaal, maakt eigen keuzes en ieder mens is anders. Laat elkaar in waarde en heb respect voor elkaar. Want dan werken we aan een fundament van verbondenheid.